PJ Harvey

PJ Harvey

Są tacy artyści, których po prostu nie wypada nie znać. Ona z pewnością jest jednym z nich.

                                                                                                                                                           

Polly Jean Harvey, bo o niej mowa, urodziła się w angielskim hrabstwie Somerset. To tam, na farmie swoich rodziców, po raz pierwszy odkryła muzykę. Jeszcze jako mała dziewczynka, Harvey nauczyła się gry na gitarze i saksofonie. W wieku 21 lat założyła trio PJ Harvey, którego fonograficzny debiut przypadł na rok 1992. Krążek Dry wywołał falę zachwytu wśród krytyków muzycznych, którzy docenili jego niespotykaną surowość, szczególną uwagę zwracając na teksty Polly. Jednak  dopiero wydany rok później drugi album, Rid of Me, przyniósł PJ Harvey prawdziwy rozgłos. Nagrany wspólnie z producentem Stevem Albini krążek na dobre rozpoczął jedną z bardziej owocnych karier w historii kobiecego rocka.

 

 

Trzeci album PJ Harvey został wydany zimą 1995 roku i stanowił punkt zwrotny w twórczości artystki. Podczas pracy nad To Bring You My Love Harvey rozstała się z członkami swojego zespołu, od tej pory tworząc już solo, a ponadto rozpoczęła też wieloletnią współpracę z multiinstrumentalistą Johnem Parishem. Za ciężkie, inspirowane amerykańskim bluesem brzmienie albumu odpowiada angielski producent Flood. Wydany na fali sukcesu singla "Down by The Water" krążek, zapewnił PJ Harvey nie tylko kolejne bardzo entuzjastyczne recenzje, lecz także największy do tego czasu sukces komercyjny.

 

 

Powstały w 1998 roku czwarty krążek Angielki stanowi całkowite przeciwieństwo swojego surowego, mocno akustycznego poprzednika. Choć po raz kolejny za produkcję odpowiada tu Flood, album Is This Desire? operuje całkiem innymi środkami wyrazu, na pierwszy plan wysuwając eksperymenty artystki z elektroniką. Obecność gitar i organów, stanowiących chłodne serce To Bring You My Love, została tu zastąpiona brzmieniem keyboardu oraz basu, które wraz z elektronicznym trzonem albumu tworzy niepokojące, pełne melancholii pejzaże dźwiękowe. Nagrany po zakończeniu szeroko komentowanej relacji Harvey z Nickiem Cavem, Is This Desire? jest zdaniem samej artystki najlepszym albumem w jej dotychczasowym dorobku.

 

 

Ostatni muzyczny projekt Polly w starym tysiącleciu okazał się jej, jak do tej pory, najbardziej przystępnym, a co za tym idzie, najbardziej komercyjnym. Wydany jesienią 2000 roku album Stories from the City, Stories from the Sea powstał na kanwie podróży artystki do Nowego Jorku. Jak mówi sama Harvey, krążek jest jej próbą poszukiwania "absolutnego piękna". W opozycji do ciężkiego, klaustrofobicznego brzmienia dwóch wcześniejszych wydawnictw, Stories from the City, Stories from the Sea to utwory o piosenkowej, przystępnej budowie oraz przejrzysta, niepozbawiona przestrzeni produkcja, pod którą kryją się niemal popowe melodie. Przy tworzeniu nagrodzonego prestiżową nagrodą Mercury Music Prize albumu artystce pomagał Thom Yorke.

 

 

Szósty album PJ Harvey, nagrany w pełni samodzielnie Uh Huh Her,  ujrzał światło dziennie w 2004 roku i choć zadowolił krytyków, podzielił fanów artystki. Trzy lata później nastąpił kolejny istotny przewrót w twórczości Polly. Na albumie White Chalk Harvey powraca do współpracy z najbardziej zaufanymi współpracownikami: Floodem oraz Johnem Parishem. Efekt jest jednak jak najdalszy od przewidywalnego; White Chalk to jedenaście ballad, które tworzą najbardziej kruchy, a jednocześnie posiadający najbardziej wyrazistą tożsamość album Angielki. Brzmienie pianina, którego grę opanowała specjalnie na potrzeby nagrań, łączy się tu z delikatnością harfy oraz rzadziej spotykanej cytry.  

 

 

2011 rok przyniósł premierę pierwszego albumu, na którym PJ Harvey w pełni porzuca wędrówki wewnątrz samej siebie na rzecz wnikliwej obserwacji otaczającej jej rzeczywistości. Zarejestrowany w XIX-wiecznym kościele materiał, który złożył się na fantastyczny album Let England Shake, to próba odpowiedzi na wiele nurtujących pytań dotyczących wydarzeń na świecie, od wojny w Iraku po konflikt w Afganistanie. W głównej mierze jest to jednak album o Anglii i na wskroś Anglią przesiąknięty. 

 

Mimo zmiany w warstwie tekstowej, muzycznie Let England Shake nawiązuje do poprzednich albumów, łącząc intensywność Rid of Me z eterycznością White Chalk. Za pracę nad albumem Harvey została uhonorowana Mercury Music Prize, stając się tym samym jedynym w historii podwójnym laureatem tej nagrody.

 

 

Na początku 2015 roku media obiegła wiadomość o planowanej instalacji, podczas której w towarzystwie publiczności miał powstać materiał na dziewiąty album Polly. Wystawa Recording in Progress, zlokalizowana w londyńskim Somerset House, rozpoczęła się w styczniu 2015 roku i trwała miesiąc. W tym czasie Harvey, z pomocą kilku muzyków, stworzyła fundament albumu The Hope Six Demolition Project. Świadkami procesu twórczego byli widzowie, obserwujący przez szybę pracę w studiu. Pierwszym efektem przedsięwzięcia, i jednocześnie zwiastunem nadchodzącego krążka, był wydany w styczniu bieżącego roku singiel "The Wheel".

 

 

Na dziewiąty album PJ Harvey trzeba było czekać aż pięć lat. The Hope Six Demolition Project został wydany 15 kwietnia nakładem wytwórni Island. Tak jak w przypadku poprzedniego krążka artystki, teksty zawarte na albumie skupiają się w głównej mierze na wielkich problemach współczesnego świata. Powstanie albumu poprzedziły wizyty Polly w USA, Afganistanie i Kosowie. Harvey, niczym reportażystka, dokumentuje w jedenastu utworach zawartych na płycie niezwykłe historie ludzi których spotkała na swojej drodze. 

 

Tytuł albumu nawiązuje do istniejącej w USA inicjatywy rządowej, której celem jest przekształcanie ubogich obszarów w lepsze osiedla. Do podjęcia problemu w swojej twórczości artystkę zainspirował pobyt w Waszyngtonie, w trakcie którego Harvey na własne oczy zobaczyła problemy społeczne z jakimi borykają się mieszkańcy terenów objętych programem Hope Six. Na bazie obserwacji oraz rozmów z członkami lokalnej społeczności, powstał otwierający album utwór "The Community of Hope", będący drugim singlem promującym wydawnictwo.

 

 

Album The Hope Six Demolition Project to muzyczny powrót na ziemię. Po delikatnej doniosłości Let England Shake, tym razem Harvey postawiła na bardziej zwarte, zdecydowane brzmienie, podkreślone dodatkowo przez męski chór, z Mickiem Harveyem na czele. Istotnym elementem pejzażu dźwiękowego stanowi tu saksofon, do którego artystka wraca po latach. Najnowsze, dziewiąte muzyczne dziecko Angielki stanowi dowód na to że ma ona jeszcze bardzo wiele do powiedzenia, zarówno w warstwie muzycznej, jak i lirycznej.