Agnes Obel

Inspiruje się Jeffem Buckleyem na równi z Robertem Mapplethorpem i Alfredem Hitchcockiem. Uwielbia francuskich kompozytorów z okresu romantyzmu i prozę Edgara Allana Poe. Wszystkie te inspiracje znajdują ujście na wydanej niedawno płycie artystki zatytułowanej „Myopia”. Agnes Obel artystką tygodnia w Radiu LUZ.

„Myopia” została zapowiedziana za pośrednictwem mediów społecznościowych artystki 29.10.19, czemu towarzyszyło opublikowanie piosenki „Island of Doom”. Data premiery została ustalona na 21.02.2020. Płyta składa się z 10 piosenek, z których wszystkie zostały napisane, nagrane i zmiksowane przez samą artystkę.
Album zaczyna się od piosenki „Camera Roll”, która poprzez oniryczną i delikatną partię pianina wprowadza słuchacza w trans. Na tle pejzażu dźwięków pianina wyróżniają się kontrastujące perkusjonalia i rozmyty głos wokalistki.
Pomimo tytułu drugiej piosenki „Broken Sleep”, nie czekają nas dźwięki wyrywające nas z objęć muzyki. Artystka dozuje nam nieco post rocka, który cudownie rozwija się i podejmuje liczne wątki muzyczne i instrumentalne smaczki, a miejscami wręcz może kojarzyć się z muzyką Sigur Ros.
„Island of Doom” to zarazem singiel promujący całą płytę, jak i najdłuższy utwór, w którym poprzez rozmyte pianino i wiolonczelę, oraz zgaszony wokal Agnes Obel i mgliste chórki, artystka chce ukazać ból po stracie bliskiej osoby.

Piękną kontynuacją jest minimalistyczny popis Obel, czyli dwuminutowa piosenka „Roscian”, która czaruje słuchacza melancholijnym nastrojem. Tytułowy utwór z płyty wyrywa nas z tego przyjemnego letargu, lecz na szczęście nie z onirycznego nastroju całej płyty. „Myopia” jest najbardziej żywiołową piosenką, dzięki rytmowi nadawanemu poprzez szarpnięcia wiolączelistki Kristiny Kopecki, do których dołączają się głębokie tony bębna i rozmyty głos Agnes Obel.

„Drosera” to piosenka, która jest również stosunkowo dynamiczna, ale znacznie bardziej agresywna i niepokojąca. Tu również nie uświadczymy głosu wokalistki, gdyż jest to utwór instrumentalny, lecz na tyle intrygujący i trzymający w napięciu, że może partie wokalne byłyby przesytem. Za to „Can’t Be” od samego początku fascynuje dream popowymi wokalizami, które towarzyszą nam przez całą piosenkę, nadając jej nieco baśniowy charakter. „Parliament of Owls” wyróżnia się na tle całej płyty nieco schowanymi partiami pianina, na rzecz bardzo wyraźnych instrumentów smyczkowych, nadających podniosłości i monumentalizmu.
Przedostatnia piosenka, czyli „Promise Keeper” to bardzo delikatna kołysanka o ciepłym, nostalgicznym brzmieniu i pięknym, poruszającym tekście. „Won’t You Call Me” to ostatnia piosenka z całej płyty. Przepełniony jest nastrojem zamknięcia i brzmi jak muzyczny odpowiednik napisów końcowych z jakiegoś pięknego filmu, który przepełniony jest chłodnym, niebieskim kolorem i nostalgia.
„Myopia” promowana była przez dwa single, mianowicie „Island of Doom” i „Broken Sleep”, do których teledyski zrealizował Alex Bruel Flagstad, czyli wieloletni współpracownik i partner Agnes Obel, z którym mieszka w Berlinie. Cała płyta wprowadza nastrój samotności, w bardzo egzystencjalistycznym ujęciu, nakłaniającym do namysłu. Jest to introspektywna podróż wgłąb samego siebie.